Ik kan geen diagnose vinden | een persoonlijk verhaal
Ik kan geen diagnose vinden
Iedereen wil zich fit, sterk en energiek voelen. Als dat niet zo is dan ga je op zoek naar een oorzaak. Je wilt geholpen worden en probeert de klachten zo goed mogelijk in kaart te brengen. Als je benoemt; Ik kan geen diagnose vinden en de klachten houden aan dan begint de omgeving, inclusief jijzelf te twijfelen. Je wordt mentaal op de proef gesteld. In mijn blog vertel ik een persoonlijk verhaal. Hiermee hoop ik je te inspireren om mensen het voordeel van de twijfel te geven.
Ik kan geen diagnose vinden
In eerste instantie kijk je klachten een tijdje aan. Je merkt ze op. Je benoemt het naar je collega’s of je partner maar je denkt dat het weer weggaat. Ik werkte in de zorg en merkte na de ochtendzorg dat mijn hand trilde. Ik nam wat te eten maar na een tijd viel me op dat, dat niet werkte. Mijn hand bleef trillen, ik verkrampte en verloor de controle. Bij het uitdrukken van medicatie liet ik medicijnen vallen. Ik werd extreem moe als ik een aantal diensten achter elkaar had gewerkt en kreeg pijn in al mijn gewrichten en vlekjes voor mijn rechteroog.
Ik zong het uit tot de zomervakantie. De laatste dag voor de vakantie viel mijn oog op een collega. Ze zat tegen haar pensioenleeftijd aan, had een nieuwe heup en ze liep lachend en energiek naar een cliënt. Ik kon wel janken en vroeg me af hoe ik dit nog 30 jaar vol moest houden.
lees meer: waarom is het zo moeilijk om emoties te delen? Klik hier
Vakantie
De tentvakantie op een terrassen camping in Frankrijk droeg ook niet bij aan het verlichten van mijn gewrichtsklachten en na een paar uur achter het stuur in de auto was mijn hand volledig verkrampt. Als ik in het zwembad sprong voelde mijn vingers dood aan.
Toch ging ik na de vakantie richting het werk. Na een late dienst nam ik een warme douche in de hoop dat het mijn klachten zou verlichten om vervolgens zeven uur later weer fris en fruitig een vroege dienst te kunnen draaien. ’s morgens sleurde ik me richting werk en na het eerste verzorgingsmoment vertelde ik huilend tegen een collega dat ik naar huis ging.
Zoektocht
Huisarts, reumatoloog, neuroloog, zenuwonderzoek, second opinion, MRI, onverklaarbaar………. revalidatietraject. Ik bewandelde de weg en heb altijd het idee gehad dat er vroeg of laat iets uit zou komen. Ik kon de rust vinden in dat het een tijd kon duren.
Waar ik meer moeite mee had was het accepteren dat er niks gevonden werd. Na bijna een jaar zoeken wilde ik me niet meer richten op mijn beperkingen maar op mijn mogelijkheden, ik wilde herstellen. Ik wist niet meer wat wel en niet goed voor me was. Met het revalidatietraject had ik eindelijk iets om aan te pakken.
Revalidatietraject
In het revalidatietraject lag de nadruk op het niet focussen op de klachten. Langzaam opbouwen en zo je draagkracht vergroten. Zo gezegd zo gedaan en mijn draagkracht werd inderdaad vergroot maar mijn klachten waren niet volledig verdwenen. Ik had mezelf een leefstijl aangemeten waarmee ik mezelf niet zou overvragen zodat ik zo optimaal mogelijk kon functioneren.
Wat ook bij het revalidatietraject hoort is terug aan het werk gaan in je huidige functie. Het lullige is dat mijn ambitie al langer niet meer lag in deze functie, in combinatie met de fysieke belasting leek het mij geen goede basis voor mijn herstel. Maar als je geen diagnose hebt, heb je geen poot om op te staan.
Er kwam een vervangende functie vrij die aansloot bij mijn beperkingen en juist door mijn beperkingen werd er gekozen voor mijn collega in plaats van mij. Dat voelde als een messteek in mijn rug. Ik ben opgeleid om te kijken naar cliënten hun mogelijkheden en ik werd als medewerker afgewezen op mijn beperkingen. Het maakte mij duidelijk dat er een uitzichtloze situatie was ontstaan. Uiteindelijk hebben we besloten om in goed overleg uit elkaar te gaan.
Eenzaam
Als je ziek bent leven mensen de eerste tijd met je mee. Ze vragen regelmatig hoe het met je gaat. Ze zijn oprecht betrokken. Opvallend is dat hoe langer het duurt hoe meer twijfels er ontstaan over de klachten zelf, over wat je wel en niet kunt. Oordelen, soms uitgesproken en heel vaak onuitgesproken maar mijn zesde zintuig merkte het op.
Ik voelde me een zwak dier wat werd aangevallen door een tijger. Ik kon me niet verweren en dat voelde kei hard. Ondanks dat kan ik zaken vanuit verschillende perspectieven en verschillende belangen bekijken en helpt mijn veerkracht me om te leren van ervaringen en nieuwe uitdagingen te zoeken.
Het voordeel van de twijfel
Twijfel wordt in het woordenboek omschreven als; toestand waarin je niet weet wat je moet doen, denken of geloven. Een toestand die niet comfortabel is, het voelt ongemakkelijk. Over het algemeen handelen we liever of hebben een mening. Dan doen we iets, of vinden iets. Twijfel is niets.
Het voordeel van de twijfel gunnen betekent; een onzekere factor voor hem zo gunstig mogelijk laten meetellen. Ik interpreteer het als; zonder oordeel; denken in mogelijkheden. En ik besef me dat, dat niet makkelijk is. Ik ben zelf niet roomser dan de paus. Er even bij stil staan dat je het doet, wanneer je het doet is al winst.
Lees meer: zwart wit denken. Klik hier
Gezondheid
Ik kan geen diagnose vinden geldt voor mij nog steeds. Ik wil met mijn klachten zo optimaal mogelijk kunnen functioneren maar op onverwachtse momenten word ik weer onderuit gehaald.
Een paar weken geleden kwam ik bij de fysio terecht met meniscus klachten. Voor ik het wist stond ik aan gewichten te trekken en werd ik weer geconfronteerd met mijn klachten. De focus ligt er dan direct weer op en de twijfel slaat toe of ik er iets of niets mee moet doen.
Ik heb toch onderzoek laten doen door een manueel therapeut en zij legde een verband met het ‘thoracic outlet syndroom’. En daar slaat de twijfel weer toe; wat moet ik doen, denken of geloven…………
Kamp jij met (chronische) fysieke klachten en vindt je het moeilijk om hier mee om te gaan? Maak een vrijblijvende afspraak om te kijken wat ik voor je kan betekenen. Klik hier
Met vriendelijke groei,
Sara Meulenbroeks
Wil jij een reactie plaatsen op; Ik kan geen diagnose vinden doe dat dan hieronder.
Altijd vervelend om met onbegrepen klachten te moeten leven, of nog niet (erkende) klachten. Het is inderdaad soms een hele zoek tocht, hoe we ondanks dat lijden aan klachten tot een beetje lief voor ons zelf blijven en leuk met ons zelf omgaan, dat is de kunst denk ik, de klachten niet de baas te laten worden, al zijn ze er wel. Goed om te zien dat je daar goed over hebt nagedacht en te te lezen ook andere bij wilt ondersteunen. Sterkte en succes 🙂
Dankjewel Rob. De klachten inderdaad niet de baas laten worden dan heb je mooi omschreven.
Toch bizar dat zulke zaken zich in je lichaam kunnen voordoen?!
Hou er nog de goede moed in!
Dat doe ik Amelie! Dankjewel voor je reactie!
Wat vervelend als er geen diagnose kan worden vastgesteld 😢
Ja, je blijft er op deze manier toch altijd mee bezig als ze weer de kop op steken….
Vooral het onbegrip lijkt me heel frustrerend
Zo herkenbaar al jaren loop ik met veel lichamelijje klachten . Alleen bij mij vinden ze vaak voor een deel de oorzaak Hms , fibromyalgie , ptss , misschien autisme elke keer is het weer wat anders en wat nieuws maar helaas nooit een oplossing . Mensen zien niks aan de buitenkant en denken vaak je stelt je aan .
Dat is vervelend inderdaad. Voor jezelf is het al lastig genoeg en begrijp je er soms niks van. Dat geeft aan hoe moeilijk het te begrijpen moet zijn voor een buitenstaander.
Complexe problematiek…..
Heel moeilijk altijd als mensen onbegrip hebben, en als je ook zelf geen duidelijkheid hebt. Ik herken het zelf ook, heb heel lang zonder diagnose moeten leven (en dus zonder juiste hulp) voor mijn eigen gewrichts- en vermoeidheidsproblemen. Veel sterkte!
Dankjewel voor je reactie Inge.
Hopelijk heb jij nu duidelijkheid en de juiste hulp. 🍀